بهش بگین

سیاهی شب

سیاهی شب

وقتی حریر سیاه رنگ شب٬ آسمان را می پوشاند

حس عجیبی در دلم می گوید بنویس...

حرف دلت را با قلم سیاه شب بنویس...

زیر نور مهتاب از عاشق بودنت بنویس...

از لحظه شکسته شدنت بنویس...

آری می نویسم...

می نویسم که شب با تمام سیاهیش عظمتی دارد که

مرا به گذشته ها می برد

تا بتوانم خاطراتم را درجلوی چشمان ستاره ها تداعی کنم

به یاد بیاورم روزهایی را که در پس آنها اندک اندک پرپرشدن گلی را ببینم که اشکم آبش بودوتمام قلبم خاکش

بلی گلی که از او بارها و بارها مینویسم سالها ستاره ی شب ها و خورشیدروزهایم بود

ولی نمی دانم کدامین دست بود که با حس حسادت زهر شیرین به ساقه ی گل سرخم زد

مرا به سوی شکستن و او را به سوی پرپرشدن مسافر کرد

آری شکستم و اشک ریختم

ولی صدای شکستنم را ٬ اشک چشمانم را

فقط شب می شنید و میدید

اکنون نه ستاره ای دارم نه خورشیدی

مانده ام در شبهای بی کسی به امید پیدا شدن هم نفسی

بیا

بیا سنگ صبورم باش

                  بیا آرام جانم باش

بیا غصه هایم را باد باش

                 بیا زندگیم را شاد ساز

بیا با دستانی پر از شکوفه ی عشق

                           به سوی من تنها بیا

بیا با چراغی از امید مرا از سیاه چاله ای که دوری تو برایم ساخت بیرون بیار

بیا در آغوشم گیر تا باور کنم زندگی در چشمان غم معنا ندارد

بیا گرمی وجودت را٬نبض دوست داشتنت را

درون رگ های یخ زده ی وجودم جاری کن

بیا با قدم هایت راهی به سوی رسیدن به فردایی روشن ٬ آسمان آبی ٬ سرزمینی سبز برایم هموار کن

بیا که آهنگ صدایت به باور با تو بودن می رساند

بیا تا نفس در سینه دارم بیا.........

زندگی

زندگی

زندگی مثل رقص شاپرک در پیله است

زندگی سر در گم خاطرات کهنه است

زندگی مثل یه خواب تلخ و شیرین چشم گذاشتن و برداشتن است

زندگی قصه ی برگ و باد پاییز است

زندگی باور تولد و مردن احساس انسان بودن است

زندگی صدایی از عشق خدا بر آدم است

زندگی سرشار از رازهای ناگفته است

آری زندگی آغاز راه پر پیچ و خم انسان به سوی آرزوهایی است که در کودکی در ذهن می گنجاند

آرزوهایی که امروز به آنها می اندیشیم ٬ فردا آنها را دور میریزیم

رویاهایی که به امید رسیدن به آنها٬در انتظار فردا ثانیه ها را به دقیقه و دقیقه ها را به ساعت ها می سپاریم

به دستان گاه بی رحم و گاه مهربان باد هدیه می دهیم

عشقی که امروز در حسرت رسیدن به آن گونه هایمان خیس اشک است

فردا به دست فراموشی چنان می سوزد که حتی اثری از خاکسترش هم نمی ماند

امروز تشنه ی دوستی با کسی هستیم و فردا تشنه به خونش

امروز یار کسی هستیم و فردا غمسازش

در فکر مردن نیستیم چون باورش نداریم

در فکر زیستن هستیم ولی یاری نداریم

پس زندگی فرصتی برای عاشق بودن و محبت کردن است

ولی در زمانه ای که عشق معنایی و محبت جایی ندارد

زندگی سرای فراموشی هاست%

جاده

جاده

تداعی گر خاطراتمان جاده هایی است که روزی من و تو با هزاران امید دل به آن ها سپردیم

اما نمی دانم......

نمی دانم سوز کدامین دل بود که تورا تا ابد مسافر این جاده کرد

و آه کدامین نفس بود که مرا به آرزوهایم نرساند

حالا تنها مانده ام با یه دنیا غم و جاده ای که هیچ گاه پایانی نداشت

بی تو چه کنم؟؟؟

رسم کوچ پرستوها را شکستی!!!

بی تو چه کنم؟؟؟.....

من عاشق هیچ کس نیستم

هیچ گاه از یاد نبر که تاریکترین نقطه شب نزدیکترین لحظه طلوع خورشید می باشد

                                    من عاشق هیچ کس نیستم

                                         من عاشق غروبم

                             عاشق نشستن و خیره شدن به غروب

                           من عاشق ابرم که هرچه شبنم از اوست

           عاشق سنگ انداختن توی اب و گوش کردن به صدای دلنشین موج

                      من عاشق نشستن با دوستان پاک و عاشقم هستم

                               عاشق گوش کردن به دلاشان

                          عاشق خنده هاشان و دیوانگی هاشان

                                 من عاشق چرخ و فلکم

                  عاشق نان و پنیرو سبزی.....آه که چه حالی دارد

                        میتونم عاشق بشم وقتی باران می بارد

                              عاشق دل باختن با یک نگاهم

                                          من عاشقم

                                عاشق بغض های خفته ام

                                       عاشق بوسیدنم

                           عاشق گریستن در حضور دوستم

                       عاشق سکوت مرموز دل های شکسته ام

                                عاشق نگاه خیره به دیوارم

                    عاشق گم شدن و به اوج رسیدن در خیال هستم

               من عاشق سادگی شعرهای سهرابم و عاشق غنای حافظ

                              من عاشق صدای مادرم هستم

                           عاشق ارامشی که به من می بخشد

                                     عاشق موسیقی ام

                                 من عاشق نواختن هم هستم

                                 وروزی من خواهم نواخت

            غم های دلم را خواهم نواخت و شکستن را به تارخواهم کشید

                   من عاشق لحظات غروبم و عاشق برگ زرد خزان

              عاشق خش خش برگ ها زیر پای یک عاشق دل شکسته ام

                     شاید این برگ ها هم تابع دل اوست...........

در آخر این که من همراه غروب عاشق میشوم و همه طول شب راعاشق می مانم

                      به سرزمین خیال می روم و از عشق می نویسم

                                  از احساس خوب عاشق بودن

                                 من عاشق همین احساسم همین

در امتداد سیاهی

از همان لحظه که رفتی دلم رنگ خوشی را از یاد برد

پرنده ی شب آمد و فریاد غم گفت

گویی.......

گویی زندگی در امتداد شب به پایان رسیده است

گویی دلم هوای مرگ دارد

افسوس.....

افسوس هزاران بار افسوس

گل آفتاب گردان خورشید را از یاد برد

بیا برگرد...

بیا برگرد

بی تو آرزوهایم را به چشمان یخ زده ی دریا سپردم

رفتی وندیدی این پرستوی تنها روی یخ بستگی شاخه های غریب

چگونه در انتظارت دل به سرمای این زمستان خاموش سپرد

بیا.........

بیا و با گرمای وجودت امید را به پرستو هدیه کن

بیا و با بودنت گل های آرزو را جان بخش

بیا...........

بیا برگرد...